Pewnego dnia wpadł mi w ręce informator z nowymi kierunkami na Uniwersytecie Anglia Ruskin w Cambridge.

O Wow !!! Fashion Design (Projektowanie Mody) na Akademii Sztuk Pięknych, pomyślałam sobie, że mogłabym coś takiego studiować, choć moda kompletnie mnie nie interesowała, ale twórczy proces bardzo. Wszystko potoczyło się tak szybko… złożyłam dokumenty i zostałam dopuszczona warunkowo do rozmowy kwalifikacyjnej. Miałam ciekawą, nietypową pogadankę z główną Profesor Wydziału Projektowania Mody Dr Wendy Moody, która zainteresowała się moją osobą. Pamiętam jak się uśmiechała, kiedy odpowiadałam, że nie interesuje mnie moda, że nie mam ulubionego projektanta, że nie przeglądam i nie czytam pism modowych. Zapytała o moje portfolio, o dorobek artystyczny, który był niezbędnym wymogiem przyjęcia na studia, także wcześniejsza edukacja artystyczna… nic nie miałam, nic nie przygotowałam 😉

Zapytała mnie jak sobie radzę z rysunkiem? Czy coś tworzę i w jaki sposób? Odpowiedziałam, że jestem samoukiem, że rysuję od dziecka, maluję, szyję od kilkunastu lat. Miałam na sobie spodnie, które sama zaprojektowałam. Obejrzała je dokładnie, zapytała o techniczne detale. Poprosiła mnie o zebranie różnych prac artystycznych: obrazy, rzeźby itp. zrobienie zdjęć z dokładnymi opisami całego procesu i przesłanie do niej.

Tak też zrobiłam, opisałam co czułam tworząc, nie zastanawiając się, czy ma to jakikolwiek sens. Nigdy wcześniej nikt nie kazał mi werbalizować moich prac artystycznych.

Bardzo szybko dostałam zwrotną odpowiedź – Pani Profesor była bardzo zainteresowana mną i moim twórczym procesem, który był dla niej bardzo ekscytujący. Powiedziała, że jak najbardziej widzi mnie w swojej grupie 20 wybranych studentów ASP z całego świata !!! To była jakaś magia, zero logiki !!! 

I tak skończyłam studia z najwyższym wynikiem Akademii Sztuk Pięknych na wydziale Fashion Design oraz studia podyplomowe Fine Art (Sztuki Piękne) na uniwersytecie w Cambridge. Moją specjalizacją stała się tkanina artystyczna, sztuka włókna, koncepcyjna, ale prawdą jest, że łączyłam sztuki plastyczne (rysunek, malarstwo, tkaninę) z performancem, tańcem, muzyką, filmem, późnej medytacją i praktykami duchowymi. 

W ciągu dwóch lat osiągnęłam więcej niż niejeden artysta – projektant mody. Weszłam w ten światek, byłam rozpoznawalna. Zapraszano mnie na pokazy mody w Nowym Jorku, Hong Kongu, Amsterdamie… z większości nie skorzystałam. Pokazywałam kolekcje głównie na Wyspach Brytyjskich i raz w Holandii. Ostatni pokaz mody na London Fashion Week zadecydował o moim odejściu ze świata modowego.

Kiedy wyszłam na scenę z ostatnią modelką, by się pokłonić, ludzie bili mi brawo, czułam światła reflektorów, cała scena była moja… spełniło się marzenie z dzieciństwa… ja wielka artystka na scenie, oklaskiwana przez publikę. Zeszłam za kulisy, zatrzymałam się i nagle coś we mnie pękło, poczułam wewnętrzna pustkę… Że to nie moje, że nie pasuję do tego sztucznego świata… Odeszłam świadomie i nigdy nie żałowałam.